Στα δεκαπέντε και τώρα...

Καλησπέρα φίλες μου και φίλοι μου,

ας ξεκινήσουμε λοιπόν κάπως ανάλαφρα.
Πόσοι από εμάς θυμόμαστε ακόμα τα σχέδια, τα όνειρα, τις προσδοκίες που είχαμε όταν ήμασταν ακόμα δεκαπέντε χρονών? Όλα αυτά που σχεδιάζαμε ότι θα κάνουμε , όλα αυτά που ευχόμασταν να πραγματοποιηθουν.
Το πρώτο πράγμα που όλοι μας περιμέναμε με ανυπομονησία ήταν να μεγαλώσουμεεεε. Να γίνουμε επιτελούς δεκαοκτώ χρονών. Λες και αν φτάναμε σε εκείνη την ηλικία ξαφνικά όλα θα άλλαζαν.  "Θα έχουμε πια την ανεξαρτησία μας", "θα βγάζουμε τα δικά μας λεφτά", "δε θα χρειάζεται να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν" λέγαμε ο ένας στον άλλον.Έτσι πιστεύαμε γιατί ήμασταν μόνο παιδιά.
Πάντα πιστεύαμε ότι καταπιεζομασταν από τους γονείς μας, όσο cool κι αν τύχαινε να είναι οι γονείς μας. Έτσι λοιπόν ο καθένας μας πήρε τις αποφάσεις του όταν έφτασε η μεγάλη στιγμή και γίναμε δεκαοχτώ.
 Άλλοι από εμάς σπουδάσαμε, άλλοι βρήκαν γρήγορα εργασία κι άλλοι  πάλι είχαν άλλα σχέδια όπως για παράδειγμα να γνωρίσουν ένα καλό παιδί η μια καλή κοπέλα και να αποκατασταθουν.
Όπως και να έχει τελικά όλοι μας κάναμε κάτι.
Και το ερώτημα μου είναι :
-Κατά πόσο οι αποφάσεις της νεανικής μας ηλικίας επηρέασαν την μετέπειτα εξέλιξη της ζωής μας?
-Ήταν καθαρά και μόνο δικές μας οι αποφάσεις?
-Κάναμε τελικά αυτό που ευχόμασταν στα δεκαπέντε μας? Κι αν όχι γιατί?
-Γίναμε τελικά ευτυχισμένοι άνθρωποι?

Δεν σταματώ εδώ απλά πολύ θα ήθελα πριν προχωρήσω να τα πούμε λιγάκι.
Σας περιμένω λοιπόν στην παρέα μου, σε αυτή που έκανα για εμάς, έτσι για να γλιτώσουμε και κάνα φράγκο από τους ψυχολόγους. Κάντε κλικ στο Blog μου ( https://milamegia.blogspot.com/ ), σας περιμένω.

ΥΓ. Ζητώ συγνώμη από τους ψυχολόγους της παρέας. :)

Με πολλή αγάπη

Ντιάνα Καράβολα